Siemieński (Siemiński) Wojciech h. Leszczyc (zm. 1763), star. dębowiecki, poseł na sejmy, referendarz kor. Był synem Jana (zm. 1746), podkomorzego lwowskiego (1728–37), kaszt. lwowskiego (1737–46), i jego pierwszej żony ze Świrskich.
W czasie bezkrólewia po śmierci Augusta II w marcu 1733 S. podpisał akt konfederacji woj. ruskiego w Wiszni już jako star. dębowiecki (starostwo otrzymał z cesji ojca), a 26 III t.r. został sędzią kapturowym ziemi lwowskiej. Zapewne służył wówczas w wojsku, był porucznikiem znaku pancernego woj. podolskiego, a wg Kaspra Niesieckiego także porucznikiem chorągwi pancernej marszałka w. lit. Pawła Sanguszki. Zapewne w r. 1735 posłował od wojska z uznaniem Augusta III za króla. Ojciec powierzył S-ego protekcji Czartoryskich, aby zalecili go względom króla. W r. 1738 S. starał się o urząd podkomorzego lwowskiego, ale ustąpił na rzecz kandydata Czartoryskich Jerzego Łączyńskiego, chorążego lwowskiego, w nadziei, że obejmie po nim chorążostwo lwowskie, co się jednak nie powiodło. Zdaniem Z. Zielińskiej, S. aż do śmierci ojca skłaniał się ku republikantom. W r. 1740 posłował z ziemi lwowskiej na sejm; poparł wystąpienia poselskie, w których domagano się, aby ks. Kurlandii Ernest Johann Biron osobiście złożył hołd na przyszłym sejmie i żądano wyraźnego podkreślenia, że nie ma on żadnych praw do sukcesji w Kurlandii. W czasie dyskusji o aukcji wojska nie godził się na obciążenie «województw ruskich» czopowym. Ustępstwo w sprawach podatkowych uzależniał od przyjęcia przez sejm ułożonego przez posłów ruskich projektu «trybunału i alternaty komisji do Lwowa». Chodziło tu o ustanowienie kadencji lwowskiej Trybunału Kor. i odbywanie posiedzeń Trybunału Skarbowego oprócz Radomia także we Lwowie. Został wybrany do komisji w sprawie artylerii kor. W r. 1741 był komisarzem od wojska na Trybunał Skarbowy radomski. We wrześniu 1744 został S. deputatem na tenże trybunał z ziemi przemyskiej, a w r. 1745 wybrano go dzięki poparciu woj. ruskiego Augusta Czartoryskiego na marszałka tego trybunału. Bp kamieniecki Mikołaj Dębowski z uznaniem wyrażał się o jego trybunalskich zasługach, bp sufragan lwowski Hieronim Szeptycki rekomendując go do kasztelanii lwowskiej podkreślał, że S. ma wpływy wśród szlachty i we wszystkim będzie polegał na zdaniu A. Czartoryskiego. S. nie uzyskał jednak kasztelanii; znowu musiał ustąpić na rzecz J. Łączyńskiego, popieranego tym razem przez Potockich. Wg Z. Zielińskiej miał się S. odtąd związać na trwale z «familią».
Na sejmie 1748 r. S. reprezentował ziemię lwowską. Cieszył się już wówczas dużym zaufaniem «familii», uczestniczył w opracowywaniu regulaminu obrad sejmu i jednomyślnie wybrano go na marszałka. Udało mu się także doprowadzić do wyboru na sekretarza sejmu Mateusza Bieńkowskiego, pisarza ziemskiego i grodzkiego warszawskiego, zaufanego «familii». Zdaniem W. Konopczyńskiego, S. był skromny, bezpretensjonalny, nadzwyczaj cierpliwy, taktowny i sprytny, co ułatwiało mu kierowanie obradami. Próbował odczytać propozycję króla w izbie poselskiej, zamierzając w ten sposób szybko rozpocząć dyskusję o aukcji wojska, lecz nie uzyskał zgody izby. Starał się więc odsuwać sprawy, które przeszkadzałyby debacie o aukcji, np. rozliczenie podskarbiego Karola Sedlnickiego, lub projekty konferencji z obcymi ministrami. Zachęcał do opracowania jednego projektu aukcji, chciał doprowadzić do przyjęcia projektu komisji ekonomicznej. W imieniu «familii» zrezygnował z projektu udzielenia komisji prawa decydowania o podatkach. Próbował nawet zbagatelizować nieobecność Mariana Potockiego, posła bełskiego, protestującego przeciw cłu brzeskiemu, i kontynuować obrady. Mimo wysiłków S-ego sejm się rozszedł. W r. 1750 zagaił obrady sejmu jako marszałek starej laski, posłując z ziemi lwowskiej. Bezskutecznie starał się doprowadzić do wyboru marszałka i musiał zakończyć obrady po proteście Wyżyckiego, posła bełskiego, przedstawiciela republikantów.
Dotychczasowe działania ułatwiły S-emu uzyskanie funkcji referendarza świeckiego kor. (nominacja po sejmie, 21 VIII 1750). W praktyce nie sprawował sądów, chociaż kilkakrotnie, np. w r. 1755 zastępował Józefa Andrzeja Załuskiego, referendarza duchownego. W tym okresie zabiegał o różne stanowiska w wojsku. Nie uzyskał jednak ani kompanii wojska, ani urzędu regimentarza, do czego namawiała go «familia» po śmierci hetmana w. kor. Józefa Potockiego. Na sejmie 1752 r. reprezentował S. ziemię halicką. Znowu zagajał obrady, tym razem udało się wybrać marszałka sejmu. W czasie obrad Tomasz Sołtyk, poseł zatorski, rekomendował jego zasługi. S. wybrany został na deputata do spisywania konstytucji. Przeciwstawił się inspirowanemu przez «familię» podziałowi ordynacji ostrogskiej i 18 I 1754 podpisał manifest przeciw transakcji kolbuszowskiej, stając po stronie hetmanów. W tym okresie często przebywał w Warszawie; uczestniczył np. 22 I 1755 w festynie z okazji urodzin następcy tronu Rosji Pawła Piotrowicza. W r. 1758 sejmik lwowski polecił swoim posłom, aby starali się o wynagrodzenie S-ego i t.r. otrzymał on Order Orła Białego. Na sejm 1761 r. S. posłował ponownie z ziemi lwowskiej. Po sejmie, 29 IV wraz z innymi stronnikami «familii» podpisał manifest przeciw jego ważności. Wybrany 13 IX 1762 na deputata do Trybunału Kor. z ziemi lwowskiej uzyskał, dzięki poparciu Jerzego Mniszcha i Henryka Brühla funkcję marszałka. Dn. 23 X t.r. uroczyście rozpoczął kolejną kadencję w Piotrkowie, a 10 IV 1763 w Lublinie. Pod koniec kwietnia udał się do Warszawy i uczestniczył w różnych uroczystościach. S. miał z cesji ojca star. dębowieckie, z którego starał się osiągnąć jak największe dochody, co doprowadziło do sporu z niektórymi wsiami starostwa. Posiadał też dobra Hermanów w ziemi lwowskiej i królewszczyzny w woj. krakowskim, Bieńkową Wisznię w ziemi przemyskiej, gdzie miał pałac i ogród. Zmarł 7 XII 1763. Zdaniem Niesieckiego S. «był mężem ludzkim i wymownym, w prawie biegłym».
S. był żonaty z Franciszką z Borzęckich, podkomorzanką przemyską; miał z nią dwóch synów, którzy zmarli młodo, oraz cztery córki, z których Zuzanna poślubiła Walentego Męcińskiego, Kunegunda – Stadnickiego, a Antonina – Franciszka Debolego, brata Augustyna (zob.).
Brat S-ego, Józef, był kasztelanem lwowskim w l. 1758–60.
Estreicher; Niesiecki; Żychliński, XVIII; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; Urzędnicy III/1; – Aftanazy R., Materiały do dziejów rezydencji, W. 1991 VIII; Kantecki K., Stanisław Poniatowski kasztelan krakowski, P. 1880 II 120; Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1907; tenże, Sejm 1752 r., Kr. 1907; Olszewski H., Sejm Rzeczypospolitej epoki oligarchii 1652–1763, P. 1966; Skibiński M., Polska w dobie wojen śląskich, Kr. 1903; Zielińska T., Magnateria epoki saskiej, W. 1977; Zielińska Z., Walka „Familii” o reformę Rzeczypospolitej 1743–1772, W. 1983; – Academiae Marianae […] Adalberto Siemieński […] dedicatae, [b.m.w.] 1757; Akta grodz. i ziem., XXIII, XXV; Diariusze sejmowe z wieku XVIII, Wyd. W. Konopczyński, W. 1911–37 I–III; Kitowicz J., Pamiętniki…, Oprac. R. Matuszewski, W. 1971; Księgi referendarii koronnej z czasów saskich, Oprac. M. Woźniakowa, W. 1969; Kuropatnicki E., Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicji i Lodomerii…, Przemyśl 1786 s. 69; Matuszewicz, Diariusz; Pamiętniki króla Stanisława Augusta, Wyd. W. Konopczyński, S. Ptaszycki, W. 1915; Teki Podoskiego, IV 500, 587, 598, 634, 662, 663, 672, 688, 709, 775, 785; – „Gaz. Pol.” 1735 nr 42; „Kur. Pol.” 1755; „Kur. Warsz.” 1762 nr 83, 85, 88, 89, 98, 1763 nr 33, 35, 45; – B. Czart.: rkp. 581 s. 669, rkp. 597 s. 37, 70, 91, 102, 464 (początek diariusza sejmu 1748), 673, 674, 692, 711, 712, 746, rkp. 599 s. 129–131, 212, 296, rkp. 790 s. 499, rkp. 5942, listy nr 36884, 36889, 36890; B. Narod.: rkp. 3259 t.V; B. Ossol.: rkp. 11836 II.
Henryk Palkij